Deze week stond er een clubje ‘meiden’ aan mijn deur, schoolmeisjes van een jaar of tien, de jeugd die de toekomst heeft. Onder leiding van hun juf verkochten ze armbandjes: voor een project (dat me door het gegiechel volledig is ontgaan).
Ik kocht een armbandje en toevallig had ik een pakje ‘sterretjes’ dat ik ze meegaf voor wanneer ze zich zouden vervelen. Het werd met luid enthousiasme aan de juf getoond …

Toevallig, als zoiets als toeval echt bestaat, dacht ik deze week regelmatig aan een klein meisje en plotseling werd een eeuwenoud verhaal met een treurige afloop gekoppeld aan een groepje vrolijke schoolmeisjes. Velen van ons kennen vast wel het verhaal over het meisje met de zwavelstokjes van Hans Christian Andersen. Het verhaal werd voor het eerst verteld in 1845: hoe in de dagen rond kerstmis een arm meisje op straat bezig is om zwavelstokjes te verkopen, hoe ze ziet dat anderen gezellig binnen bij een haardvuur zitten, hoe ze probeert om het een beetje warm te krijgen door haar zwavelstokjes aan te steken, hoe ze de koude nacht niet overleeft en ze, volgens de mensen die haar vinden, een sterretje is geworden.

Meestal dacht je bij zo’n verhaal alleen aan vroeger, kon je het niet in de tegenwoordige tijd plaatsen. Hoe bizar dat in het jaar 2022 mensen buiten moeten slapen, kou lijden, geen eten hebben, gewoon in een rijk land en niet omdat ze ervoor gekozen hebben. Het lijkt een akelig sprookje maar dat is het niet …

Overmorgen is het Kerstmis. Wat kunnen we meer doen dan je namens MGTTO een welgemeende warme kerstgroet brengen.