Hoe komt het toch dat wij (in Nederland) om de haverklap excuses aanbieden? Nog voordat ik de kans kreeg om er verder iets over te zeggen, verscheen er een groot artikel in de pers onder de kop: de inflatie van politieke excuses.
Klaarblijkelijk was ik niet de enige die dat was opgevallen.

Excuses worden gemaakt voor een koloniaal verleden, slavernij, de wet wijziging geregistreerd geslacht, voor adoptiekinderen uit buitenlandse tehuizen, Jodenvervolging, de behandeling van NSB-vrouwen en kinderen nà WOII, de gasproblemen in Groningen, de toeslagenaffaire, Srebenica … excuses, en wat zijn ze dan wel waard?

Moeten wij, als MGTTO-leden, aan andere verenigingen excuses aanbieden omdat onze voorgangers een eigen vereniging hebben opgericht?
Moeten wij excuses aanbieden aan allen die in het verleden regels en plannen voor onze club hebben gemaakt?
Moeten wij excuses aanbieden aan Nederland omdat wij in auto’s rijden die door een vorige generatie zijn bedacht?

Abingdon Factory

Zeker, een beetje kort door de bocht en zo kun je nog wel een poosje doorgaan. Het meest belangrijk, lijkt me, dat we leren van wat onze voorouders in het verleden hebben gedaan (of juist niet hebben gedaan). Dat ‘het leren’ ons niet altijd lukt, daar moeten we misschien harder aan werken. Tenzij we gewoon willen wachten totdat een volgende generatie excuses voor ons gedrag gaat aanbieden.

Met dank aan Abingdon (no excuses),
en een fijn weekend!