Afgelopen keer kwam het MG-virus ter sprake. Soms wordt gevraagd: waarom heb je ooit voor dit merk gekozen? De verhalen zijn afwisselend en leuk. Zo hoorden we dat MG’s gespot werden bij de buren, in een garage, zelfs zomaar ergens in een straat. Zelden hoor je: mijn ouders hadden er een, dus …

Toch komt het wel voor dat herinneringen van vroeger je op een bepaald spoor zetten. In mijn geval kan ik zeggen dat ik met MG ben opgegroeid en dan kun je twee dingen doen:  er later niets meer van willen weten of het MG-virus zijn gang laten gaan. En dat laatste gebeurde ook.

In mijn (toen kleine) woonplaats baarde een twoseater MG nogal opzien. En als ik nu een oud-klasgenoot spreek, wordt vaak gezegd: oh ja, jullie hadden toen zo’n mooie sportwagen, wat was dat ook alweer? De vraag getuigt van iets minder MG-kennis, maar het model is in ieder geval ‘blijven hangen’.

Met onze MGA (want dat was het) mocht ik mee naar ritten en evenementen van een kleine MG Car Club, ook een soort van kleine ‘vriendenclub’. Ik ontmoette er mensen die ik later in de MG-wereld nog wel eens terugzag. De onlangs overleden Pim van der Veer bijvoorbeeld naar wie nu door een groter gegroeide club een bokaal is genoemd.

MGCC-bijeenkomst (1957)

Tijden veranderen, je hoeft maar het nieuws te volgen om het daarmee eens te zijn. Elke dag weer een verrassing, van wereldleiders dan wel van wereldburgers. Tijd om even pas op de plaats te maken en terug te gaan naar toen. Toen er ook verrassingen genoeg waren, maar de wereld in mijn (kinder)ogen er toch vriendelijker uitzag. Vooral als je mag meerijden in een MG die overal werd nagekeken en bewonderd.

Nostalgie, een weemoedig verlangen naar het verleden. Wat is het nut ervan?
Gezegd wordt dat nostalgische reflectie zorgt voor een sterker (gevoel van verbondenheid. Het geeft aan dat er continuïteit is tussen heden en verleden. Lijkt me een mooie conclusie.

Denk er eens over na in het weekend!