In de afgelopen weken hebben we tijdens de Olympische spelen in Parijs kunnen genieten van fenomenale sportprestaties. Alleen van het kijken ernaar kon je al moe worden. De prestaties hebben niet alleen geleid tot veel medailles maar ook tot verbinding en bewondering. Verbinding tussen sporters onderling, bewondering voor wat je allemaal moet doen en laten om zo’n prestatie te kunnen leveren.
Bij de allerlaatste medailles die werden uitgereikt, konden we ons nationale volkslied zingen voor Sifan, de vrouw die de ‘marathon’ op haar naam schreef.

Het schijnt verslavend te zijn, hardlopen, en een marathon al helemaal. De vraag is niet nieuw: waarom wordt een afstand van 42,195 kilometer ‘marathon’ genoemd? Zoals altijd zijn er meer verklaringen dan één. Omdat ik op een school zat waar ook de Griekse en Romeinse oudheid op het lesprogramma voorkwam, is het verhaal van Pheidippides blijven hangen.
Om een overwinning aan te kondigen moest de Griekse boodschapper (met die mooie naam) van het dorp Marathon naar Athene rennen. Dat zou een afstand van 42,195 kilometer zijn geweest waarna de boodschapper (volgens het verhaal) het leven liet en de marathon is gebleven

Durven …

Sifan heeft hem met succes uitgelopen omdat zij, volgens haar eigen zeggen, een gewoon mens is maar wel een die durft. Andere gewone mensen kunnen ook heel veel, zegt Sifan, maar ze durven niet. Dat is wel iets om over na te denken. Hoe dikwijls gebeurt het niet dat je iemand iets vraagt en er afwijzend en met veel excuses op gereageerd wordt. Mensen met durf vind je toch niet alleen bij sportverenigingen?

Wat zou het mooi zijn als elke ‘durfal’ onder onze leden op 1 september richting Achterhoek zou afreizen om daar samen een sportieve prestatie te leveren: het rijden van de 6^e (tevens laatste) landelijke rit van dit seizoen. Geen idee waar het over gaat? Een nieuwsbrief met de uitnodiging is in je digitale brievenbus afgeleverd. Nog even kijken dus en … durf in te schrijven.

De ‘durfal’ …

Veel succes en ook een goed weekend!