Na een weekje vakantie in een rustige streek in de Ardennen (waar soms de tijd even stil lijkt te staan) weer terug in de hectiek van alledag. Mogelijk hebben we een nieuwe premier die nog niet eens echt op zijn stoel zit of er wordt al flink aan de poten van die stoel gezaagd.

Gehakketak van politieke partijen, dalende verkoop van zonnepanelen, dalende verkoop van elektrische auto’s. Malaise overal.
Zelfs bij een gezelligheidsvereniging zoals MGTTO waar onderwerpen zoals dalende ledenaantallen, te weinig beurzen en te weinig animo voor een vrijwilligersfunctie bijna aan de orde van de dag zijn.

Tot overmaat van ramp ontving ik ook nog een brief van de Rabobank met de mededeling dat het regiokantoor gaat sluiten vanwege te weinig bezoekers. Dus moet alles digitaal. Tja, hoe kunnen we dat oplossen? Hoe te zorgen voor meer verbinding? Wie het weet, mag het zeggen.

Tijden veranderen, dat is wel duidelijk. En toch, toch kunnen we van die oude tijden veel leren. Ze stralen iets van rust uit, iets wat wij ons bijna niet meer kunnen voorstellen. Rust, verbinding en aandacht voor elkaar. Dat is waar we als vereniging (een vriendenclub, zegt onze voorzitter altijd) ook naar op zoek zijn. In een tijd van ‘ikke, ikke’ valt dat niet mee. Maar als je net als ik eens even ergens heen gaat waar de tijd stil lijkt te staan, dan is dat heel inspirerend.

Natuurlijk is ‘vroeger’ niet altijd beter. Ook toen riepen verenigingen om meer (jonge)  leden en om assistentie. Het is altijd wel goed gekomen, want weet je wat?  Uiteindelijk voelt iemand zich vast wel aangesproken. En wat mij betreft mogen ook vrouwen het voortouw nemen. Tijden veranderen, of soms toch niet …

Vrouw aan het stuur …