Een hedendaags woord: fake of wel namaak, nep. Je kunt het zo gek niet verzinnen, overal in de wereld duiken ‘namaakversies’ op. Namaak porselein, namaak mode, namaak parfum, namaak kip en tegenwoordig ook ‘namaak mensen’. Klaarblijkelijk is van alles, met meer of minder succes, een andere versie te maken.

Nu gaat het dikwijls over fake news, nepnieuws dus en soms moeilijk van echt te onderscheiden. Nieuws om tweespalt te veroorzaken: de ene groep gelooft er heilig in, de andere niet. Dat maakt het leven niet eenvoudiger, laat staan prettiger.
Filmpjes worden verspreid van mensen die niet daadwerkelijk aan die filmpjes hebben meegewerkt, ze zijn er alleen maar ingeplakt.

Effe ‘photoshoppen’…

Lang leve alle technische mogelijkheden waarmee je anderen kunt beschadigen of wilt proberen om de wereld naar je hand te zetten: met een nep-Trump, een nep-Poetin. Alsof de originele versies al niet genoeg ellende aanrichten.
Begrijp me niet verkeerd, alle uitvindingen op technisch gebied kunnen veel goeds brengen, maar ‘misbruik’ lijkt een grotere uitdaging.

Mijn vader reed niet alleen MG, hij had ook grote interesse in hoe je door technische ontwikkelingen met anderen in de wereld vriendschappelijk contact kunt leggen, niet om te proberen de wereld een hak te zetten.

Afgelopen week werd via een nieuwsbrief de uitnodiging voor de eerste landelijke rit verzonden. Een echte nieuwsbrief, geen nep, eentje die gewoon in je mailbox valt en zonder problemen geopend kan worden. Wie had gedacht dat we steeds moeten opletten of we niet voor de gek worden gehouden. Het moet niet gekker worden …

Laten we afsluiten met een plaatje uit de Sacred Octagon van februari 1981. Een foto van ‘onze Cecil Kimber’ zoals we hem niet zoveel zien: zittend op een hek bij zijn huis in Abingdon met op de voorgrond zijn hond Rinty.

En dan wensen we je tenslotte nog oprecht een echt goed weekend!