Veel mag niet tegenwoordig. Schreeuwen tegen je kind, op regelmatige basis, kan gedragsproblemen opleveren. De ‘corrigerende tik’ mocht al eerder niet … je stem verheffen tegen wie dan ook, niet goed. Grensoverschrijdend gedrag begint een modewoord te worden. Als ik zo om me heen kijk, dan is er heel wat afgeschreeuwd, want gedragsproblemen zijn schering en inslag, echter niet alleen bij kinderen.

Schreeuwen doe je meestal uit onmacht:
een boosheidsverschijnsel. Niets menselijks is ons vreemd, dus wordt er ‘in de praktijk’ geschreeuwd: niet alleen tegen kinderen, maar ook tegen huisdieren, volwassenen (medewerkers, familie, vrienden, kennissen). Soms ook tegen apparaten, als zij niet doen wat je zou willen, tegen auto’s, als die niet willen starten …

In de laatste gevallen zal je er alleen zelf last van hebben, het apparaat of de auto heeft er geen boodschap aan.

In de andere gevallen, waar het personen betreft, wordt het lastiger. Wat blijft er nog over om je eigen frustraties in goede banen te leiden? Men kan het soms zo bont maken dat je wel moet schreeuwen. En dan?

Vandaag zag ik twee vriendjes samen spelen, totdat er iets gebeurde waar het ene jongetje nogal boos over werd: geen vriendjes meer, dus. Het andere jongetje schreeuwde ‘sorry’ waarop hij zelf nog bozer werd omdat zijn excuus niet direct werd aanvaard. Met ‘sorry zeggen’ kom je er klaarblijkelijk ook niet helemaal. Een mooi voorbeeld van de hedendaagse cultuur.

Afgelopen weekend beleefden we de aftrap van 100 jaar MG. En nee, er werd (voor zover ik het heb kunnen overzien) niet geschreeuwd, wellicht heb ik grensoverschrijdend gedrag vertoond door zonder me aan te melden naar binnen te lopen. Ik ben er niet op aangesproken en gelukkig vond de medewerkster van Louwman iets later mijn MG-oorbellen bijna overtuigender dan mijn ticket … ik moest wel lid van een MG-club zijn.

Geniet van een mooi (MG) weekend!